Een aantal van onze leden had het plan opgevat om, op aanraden van ons aller An, de tentoonstelling over Géricault en zijn “Vlot van de Medusa” in het Gentse Museum voor Schone Kunsten te gaan bezoeken. We dachten dat we tijd hadden tot eind juni maar het bleek dat de tentoonstelling zijn deuren sloot op 25 mei. Dus moesten we vlug een geschikte datum vinden maar we hadden geluk: vrijdag 23 mei kon ons An een “beperkt” groepje rondleiden. Dit is een tentoonstelling waar je, indien je niet over een gids en dan zeker niet over een bevlogen gids als An beschikt, op een half uur rond bent en uiteindelijk nog niet alles snapt.
 
Het “beperkt” gezelschap, negen personen was het maximum, verzamelde en wachtte op An. Jenny en Jos gingen eerst nog naar de vestiaire om hun jassen daar in een locker te deponeren. We moesten nog even wachten op een laatkomer, Gert, en we togen dan op weg. In plaats van bij de gigantische reproductie te beginnen ging ons An omgekeerd te werk. Laatkomer Gert vroeg zich af waarom er niet bij het schilderij begonnen werd. Hij had dat beter niet gedaan want An zette hem direct op zijn plaats “ge komt al een stuk te laat en gaat u dan nog eens bemoeien met mijn rondleiding”! De toon was gezet en, gelukkig voor mij, An had iemand anders gevonden om haar energie op kwijt te raken. An begon doelbewust bij een aantal schilderijen die details gaven en een aantal dingen weerlegden. Zoals dat Géricault geen paarden kon schilderen. Ook dat Géricault geen voeten kon schilderen. An wist het allemaal te counteren met enkele voorbeelden. Ook had ze een aantal keren vragen bij de wijze hoe Theodore een lichaam schilderde. An gaat, dat weten we, niet over één nacht ijs en had thuis in haar badkamer - voor de spiegels - enkele van die poses aangenomen waaruit ze concludeerde dat het niet kon. Ik had een vlieg willen zijn!
 
Theodore Géricault was van rijke komaf. Zijn moeder overleed toen hij zeer jong was en toen hij 18 was erfde hij een enorme som geld. Hij kon zich privéleraren permitteren maar ging toch naar de Academie om deel te nemen aan de Prijs van Rome zodat hij met die beurs naar Italië kon trekken. Dit mislukte twee keer maar met het geërfde geld ging hij maar op eigen kracht naar Italië.

Het vlot van de Medusa gaat over een schip dat in 1816 te pletter sloeg voor de kust van Senegal. Zonder het expliciet te tonen kloeg Géricault de onbekwaamheid van de kapitein aan en ook de gebrekkige reddingsoperatie. (te weinig reddingssloepen, de kapitein en de bemanning in de sloepen en wanneer ze dachten dat de schipbreukelingen de sloepen gingen enteren sneden ze de touwen door en verdwenen). 150 schipbreukelingen zwalkten gedurende 27 dagen rond vooraleer ze gevonden werden. An wist te vertellen dat er zich één vrouw in het gezelschap bevond. Stel je voor dat je op zo’n vlot zit met An Hernalsteen als enige vrouw? Géricault bestudeerde lijken en zieken, interviewde de overlevenden en liet het vlot nabouwen om zo natuurgetrouw het vlot te schilderen. An wees ons op de opbouw: twee driehoeken, namelijk die met het zeil, en anderzijds de hoopvol zwaaiende man rechts. Doelbewust een zwarte medemens omdat Géricault tegen de slavernij was. In de verte een puntje: het schip dat de redding zou betekenen voor een vijftien tal mensen, uiteindelijk was het  nog een vijftal dat overleefde. Delacroix, tijdgenoot en vriend van Theodore, staat ook op het schilderij afgebeeld (met het gezicht naar beneden maar herkenbaar aan de krullende haardos).
Na zijn terugkeer uit Engeland werd hij geïnspireerd tot het schilderen van een reeks portretten van waanzinnigen, met elk een eigen stoornis. Géricault viel enkele keren van zijn paard en was, ook geestelijk, sterk verzwakt door chronische TBC. An vertelde het verhaal dat hij toch nog altijd een perfectionist was en spiegels liet plaatsen om zijn eigen rugoperatie te kunnen volgen. Of het waar is valt sterk te betwijfelen. Theodore Géricault overleed op amper 33-jarige leeftijd en werd begraven op Père Lachaise.Na een kleine twee uur zat deze interessante rondleiding er op. Zoals ik al aangaf heeft zulk een gegidste rondleiding een enorme meerwaarde want zonder de deskundigheid van An ben je vlug rond en ontsnappen er een heleboel interessante weetjes.

Dan werd het toch tijd om het culinaire aspect aan te snijden. Vlug de jassen gaan halen. Paniek want Jos was het nummer van zijn locker vergeten. Dan volgde een speeltje van “ra ra in welke locker zitten de jassen” wat spijtig genoeg niet tot een positief resultaat leidde. De bewaking van museum werd er bij gehaald en Jos kon opgelucht ademen toen de jassen tevoorschijn kwamen. Toch nog op tijd om de culinaire mens te versterken na An hartelijk bedankt te hebben voor haar kundigheid.
 
Tekst en foto's : Jacques Buermans.