Aangezien ik nog nooit in Parijs geweest was en als funerair geïnteresseerde, Père Lachaise nog niet bezocht had, was ik al lang ingeschreven om deel te nemen. Het feit dat er gegidst zou worden door onze voorzitter kon de kwaliteit van de uitstap alleen maar nog verbeteren.
Om 5.55 vertrok de bus, toegegeven niet volledig vol, maar met een aanzienlijke groep met bestemming Parijs. Voor een verder verslag over het verloop van de dag, verwijs ik naar eerdere verslagen over een dergelijke uitstap. De stops, de reisleider, de rondleiding op Père Lachaise: alles staat al beschreven in eerdere verslagen.
De rondleiding in de voormiddag was gereserveerd voor het grootste deel van de groep mensen, aangevuld met 1 blindengeleidehond. Deze heeft naar verluid de taak om haar baasje rond te leiden op Père Lachaise voortreffelijk volbracht.

Wij zouden in de namiddag de rondleiding volgen en hadden de voormiddag dus vrij. Keuze te over om ergens een bezoek te brengen, maar we kozen Montmartre uit. Na het persoonlijk verplaatsingsadvies van Jacques en een snelle eerste blik op Père Lachaise, trokken we de metro in om ticketjes te kopen. Op Montmartre was het op de koppen lopen – niets voor ons, dus. Het ging al snel door de smalle straatjes richting begraafplaats. Daar vielen we van de ene verbazing in de andere. Aan een plannetje was niet te raken, dus probeerden we de plek van enkele interessante bewoners te memoriseren, maar er was zoveel te zien dat we al snel gewoon aan het wandelen, kijken en genieten waren. Als dat al zo mooi was, wat zou Père Lachaise dan nog brengen? Maar hier ook dezelfde vaststelling als op andere ‘nieuwe’ plaatsen: wat doe je zonder gids?

Goed op tijd terug de metro in en naar Père Lachaise. Nog even tijd over om al een eerste indruk op te doen van de begraafplaats en daar was de voorzitter, klaar voor zijn tweede rondleiding van de dag. Na de inleiding waren we weg voor de rondleiding tussen de wirwar van graven of resten ervan. Er zaten zeker pareltjes tussen, maar ik vond dat die vaak veel van hun glorie verloren door gebrek aan plaats en het feit dat je ze soms moeilijk kon vinden. Een uitzondering op die feiten waren Fernand Arbelot, Georges Rodenbach, Fréderic Chopin  en Jacob Roblès; zeer mooie en/of originele graven, meestal op een plek die de naam waardig. Groot was echt niet groot genoeg voor de laatste rustplaats van Adolphe Thiers. Veel bescheidener bij Gilbert Becaud, Edith Piaf en Jim Morrison. Bij het graf van deze laatste ‘hoort’ een boom die beschermd wordt tegen fans door een rieten mat die op haar beurt beschreven wordt met boodschappen voor Morrison en tevens worden er kauwgom in alle kleuren op achter gelaten. Zo wordt het wel een kleurrijk hoekje. Een recente nieuwkomer met een sober maar mooi graf is Georges Moustaki. Anekdote: na twee derden van onze rondgang, kwamen we een plaatselijke gids met groep tegen die aan Jacques vertelde dat er twee dagen eerder een gids vermoord was op Père Lachaise. Na een check op internet, bleek het verhaal te kloppen. Een man die een Euro probeerde bij te verdienen door mensen wegwijs te maken op Père Lachaise, is op gewelddadige manier om het leven gebracht op een stek die gekend staat als plek waar homo’s aan hun trekken proberen komen. Zelfs een gids op een begraafplaats blijkt niet meer veilig te zijn.

Zoals gewoonlijk heeft Jacques zeker zijn werk gemaakt van de rondleiding; we zagen alle hoeken en kanten van de begraafplaats en kregen zeer veel informatie mee. Het is altijd leuk om hem bezig te zien.

Na de rondleiding, nog iets gaan drinken en dan richting parking van de bus. Daar kregen we de verrassing van de dag, in die zin dat er een technisch probleem was met de bus – die vertikte het om te starten en stond een heel eind van de reguliere parking zodat we gewoon moesten wachten. Daar stonden we dan. In de kou. Men moest iemand oproepen om de bus te komen herstellen en niemand wist hoe lang het zou duren. Na een uur wachten kwam de verlossende boodschap dat de bus op komst was. Met een lichte vertraging konden we de terugweg aanvatten, enkele klanten onderweg afzetten en kort na 1:00 ’s nachts stonden we terug in Antwerpen.

Père Lachaise: het is mooi. Montmartre is nog mooier, maar laat mij maar gerust op ‘mijn’ Schoonselhof; ik ben daar perfect gelukkig.


Tekst: Leen Otte
Foto’s: Ria Vaes en Leen Otte