Mijn vader is tot stof vergaan
Verslagen sta ik bij het marmer
Het kon met hem en mij veel warmer
Hoewel, een zelfbeeld brak zich baan

De stormwind teistert het ter aarde
Een tere bloem houdt dapper stand
Wij weten af van graf en rand
Van einde dat naar ons gebaarde

En hoe de wind ook trekt en duwt
Ik vlij de bloem behoedzaam neer
Verzwaar met kiezelsteen haar steel

In mij is het lawaai geluwd
De bomen buigen meer en meer
Maar breken niet, zoals zoveel


Anneke Haasnoot