Dankzij ons lid Philippe Theys mocht ondergetekende zijn verhaal doen op de radiozender “Fm-Brussel”. Het gesprekje ging rechtstreeks in de ether en gevraagd werd onder meer naar het waarom van een bezoek aan een begraafplaats als Sint Gillis. Ik antwoordde dat we in het verleden Laken, Brussel Evere, Dieweg en andere “Elsenes” al bezocht hadden maar dat het ook wel eens mag dat “mindere goden” van begraafplaatsen de nodige aandacht kregen. De respons van het gesprek was nihil niet te verwonderen omdat natuurlijk een bezoek aan Laken meer mensen aanspreekt dan Sint Gillis en omdat het tijdstip van uitzenden niet ideaal was: veel mensen met verlof, brugdag en dies meer. Maar een uurtje later kreeg ik een telefoontje van Tv-Brussel of ze iets mochten maken over het bezoek van vzw Grafzerkje aan de begraafplaats van Sint Gillis. Ik liet al verstaan dat Sint Gillis geen “topper” was maar dat er dan misschien nog tijd overbleef om de activiteiten van de vzw Grafzerkje in de spotlights te zetten. Uiteraard was dit geen probleem.
Zaterdagmorgen. De tweemansploeg streek neer. De toon werd onmiddellijk gezet toen de reporter stelde dat het interview met mezelf ondertiteling zou krijgen, geen probleem want de cameraman bleek een Antwerpenaar te zijn. Grapje met plezier geïncasseerd want zo Antwerpenaren nu eenmaal: ze zijn tot de meest tolerante mensen te rekenen. Maar dan begon het spelletje alweer. Ik heb al wat ervaring met televisieoptredens en erger mij constant in het feit dat de interviewers er steeds in slagen om je dingen te laten zeggen die je eigenlijk niet wilt zeggen of erger nog het gesprek in een bepaalde, door hen bepaalde, richting te sturen.
 
Het begon al toen ze vroegen om iets te doen met de gids, Cecilia Vandervelde, aan een van de bekendste personen die op Sint Gillis begraven liggen. Ik dacht aan beeldhouwer Jef Lambeaux maar had pech want wat bleek: Cecilia wist de man niet liggen. Ik toog op onderzoek uit, wist ongeveer waar het graf zich bevond, en vond het in het gezelschap van de tv-ploeg. Het is een eenvoudig graf waar zij van stelden “Antwerpenaars komen speciaal naar Brussel om dit graf te zoeken”. Toen ik hen er attent op maakte dat het gezelschap niet alleen uit Antwerpenaars bestond, kon hen dit maar matig bekoren. In een latere fase togen ze op onderzoek uit naar personen die hen te woord konden staan. Steeds werd dezelfde vraag gesteld “is dat niet morbide?”, “zijn jullie niet op zoek naar spoken?”, “jullie hebben interesse in lijken?” en dies meer. Steeds dezelfde vragen in de hoop dat er toch een van die “rare kwieten van vzw Grafzerkje” zou beamen dat het toch een bizarre hobby was.
 

Wat later kwam de, steeds weerkerende vraag: “weet jij al hoe je begraven wilt worden”. Toen ik hen vertelde dat ik onder een bestaand grafmonument wilde liggen en daar reeds het nodige voor deed op Schoonselhof was het hek helemaal van de dam. Bij een monument op Sint Gillis werd gevraagd of ik onder zulk een monument wilde liggen diende ik positief te reageren en al een aanvang te nemen met de “opkuis” van het monument. Over vzw Grafzerkje werd met geen woord gerept want tijdens de uitzending had de interviewer het over “een busje toeristen uit Antwerpen op bezoek in het kerkhof van Sint Gillis”. Gelukkig waren we ter plaatse en hebben niet te veel onze tijd “verprutst”.

Gelukkig zeg ik want het kon nog erger: vorig jaar werden we gebeld door het televisieprogramma “Man bijt hond”. Of ze, naar aanleiding van één november, iets mochten maken over wat onze vzw allemaal uitspookt. We reageerden positief en ze vroegen om met een aantal personen aanwezig te zijn op een tijdstip dat ze op voorhand zouden vastleggen. Op voorhand was in dit geval … één uur op voorhand. Vlug nog drie bereidwillige zielen opgehoest, heel de namiddag met de televisieploeg op pad geweest, tien maal hetzelfde gezegd en hetzelfde gedaan. En, jullie iets gezien op één november? Wij niet maar er werd niet bijgezegd één november van welk jaar. Dus hopen op 2005? Of 2006? Zijn de leden van vzw Grafzerkje “rare kwieten” of zijn het niet eerder de interviewers van de leden van die vzw die de “rare kwieten” zijn?

Tekst : acques Buermans
Foto's : Marc Coremans