An wist ons te vertellen dat dit de oudste begraafplaats van Gent was. In 1784, edict van Jozef II, lag deze begraafplaats buiten de stadsmuren. Het initiatief voor deze begraafplaats kwam van de abt van de Sint-Pietersabdij. In 1786 kregen de Joden van bisschop Lobkowicz toestemming om aan de Dampoort begraven te worden. Wegens de te beperkte oppervlakte voorbehouden aan Joden en het feit dat hun graven nooit geruimd mogen worden komt er zelfs een rechtszaak van in 1835. Op de Zuiderbegraafplaats krijgen ze een miniem stukje grond in 1848. Later worden ze begraven op de Westerbegraafplaats in ongewijde grond

 

Onze tocht begon het kinderperk. An kloeg terecht dat hier niet gesnoeid wordt maar dat er wel geruimd alhoewel dit bij kindergraven toch een delicate zaak is. Jake Mc Cone (Townsville 12 – 1 – 1986 / Gent 27 – 3 – 1986) zou, volgens An wel eens het zoontje van een Australisch wielrenner kunnen geweest zijn omdat er veel Australiërs in Gent woonden om aldaar op de wielerpiste te rijden. Vincent en Bernard Mukarubibi stierven bieden op 31 december 1973. Ook hier wil An een zoektocht ondernemen om meer over dit tragisch verhaal te vernemen.

Frederik De Pestel was een liberaal onderwijzer. In 1879 zit er in zijn, niet katholieke, school geen enkel kind. De Pestel trekt naar Drongen en wanneer de katholieken enkele jaren later terug aan de macht komen in Gent wordt hij weggepromoveerd en vervroegd op pensioen gesteld. Zijn dossier verdwijnt en Frederik krijgt geen frank pensioen. Hij wordt burgerlijk begraven op gewijde grond met redevoeringen van Karel Loveling en Pol Frederick aan zijn graf. 

 

Hippoliet Van Peene studeert medicijnen maar is ook bezeten van toneel en heeft al op jonge leeftijd zijn eigen poppenspel. Wanneer Hippoliet op stap gaat komt hij voorbij de woning van strijkster Virginie Miry. Bij goed weer zingt ze voor het open raam liedjes. Hippoliet werkt zich bij haar binnen door te zeggen dat hij de viool bespeelt. Hij wordt lid van een rederijkerskamer die de Minardschouwburg opricht. Hij maakt de tekst voor de Vlaamse Leeuw op muziek van Karel Miry. Om zijn grafmonument, met een buste van beeldhouwer Van Eename, te bekostigen wordt in de Minard een toneelstuk opgevoerd. De begrafenisstoet van Van Peene start aan de Minardschouwburg en trekt zo naar de Zuiderbegraafplaats. (Grappig: de dag vóór de rondleiding kreeg ik een journalist van het dagblad De Gentenaar aan de lijn die mij vroeg wanneer de stoet aan de Minard zou vertrekken. Ik hoorde het in Keulen donderen tot ik, wanneer de schrijvelaar al weg was, het ooit door An vertelde verhaal las. An wist wel, de journalist blijkbaar niet, dat het verhaal zich situeert rond 1864. Ik ben eens benieuwd naar het verslag van de stoet in De Gentenaar!) Het monument verkeert in een zeer slechte staat en An zoekt het, alhoewel de concessie nog loopt tot 2026 zelf aan te pakken. Enkele Antwerpenaren hadden de oplossing voor het monument: hogedruk en heel veel javel. An zag dit niet direct zitten. 

 

An eindigde bij de vlindertuin. De vlinder verwijst naar Thanatos: de rups verpopt tot vlinder en betekend “het leven begint opnieuw. Spijtig genoeg moest An vertellen dat dit prachtig project gestopt was wegens een gebrek aan belangstelling en dat men teruggegrepen heeft naar een ouderwetse manier van columbaria.

 

Nadien gingen een aantal van de deelnemers nog eten in “La Vitta e Bella”. Het eten was er voortreffelijk maar als het zure gezicht van de ober symbool staat voor “La Vitta e Bella” dan weet ik wel beter want bij onze prospectie in dezelfde zaak kregen we te maken met een charmante, vriendelijke, beleefde en hulpvaardige ober. Het kan ook aan het warm weer gelegen hebben.

 

Jacques Buermans.

 

Foto: Leen Otte.